เรียกได้ว่าเป็นอีกหนึ่งนักแสดงสาวที่มากความสามารถ สำหรับ “ทราย เจริญปุระ” ที่ต้องบอกเลยว่าเธอนั้นมักจะมีเรื่องราวและข้อคิดมาให้แฟนๆ ได้ติดตามอยู่เป็นประจำ ล่าสุดสาวทรายนั้นได้ออกมาติดแฮชแท็ก #ฮาวทูทิ้ง? หลังจากได้ดูหนังจากผู้กำกับชื่อดังอย่าง “เต๋อ นวพล” เธอจึงได้เรียนรู้อะไรบางอย่างจากหนังเรื่องดังกล่าว จึงเป็นที่มาของการเล่าเรื่องราวต่อไปนี้ โดยสาวทรายได้ระบุข้อความเอาไว้ว่า
ฉันดูแล้วโกรธโกรธที่ฉันเองคือข้าวของในถุงดำ ไม่ใช่แค่ถูกทิ้ง แต่ยังถูกซุกไว้ในมุมลึกที่สุดของถุงดำมืด ปิดบังมิดชิดเหมือนไม่เคยมีเราอยู่ในนั้นทิ้งฉันแล้วให้ฉันเดินทางผ่านเส้นทางของขยะมีชีวิตด้วยตัวเองลำพังดิ้นรนบ้าง ละเลยบ้าง เมามาย ร้องไห้ ใช้น้ำตาหัวใจร่างกายเปลืองเปล่าแล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมหัวใจและร่างกายที่ไม่เคยเต็มเป็นหนังที่ดูแล้วเกรี้ยวโกรธแต่เป็นความโกรธที่มาจากความเศร้า
เพราะโดนสิ่งที่หลบหนีมาครึ่งชีวิตเผยตัวให้เห็นต่อหน้าจงรับรู้, ว่าเขาก็แค่ทิ้งถ้าไม่ได้รู้สึกผิดอะไรกับตัวเองเขาก็ไม่มีวันกลับมาคนที่ทิ้งก็คือทิ้งแล้วเดินผ่านไปจะมีใครสักกี่คนบนโลกนี้ที่หันมามองถังขยะในช่วงท้ายของชีวิตพ่อและแม่ ทั้งสองคนได้ทอดทิ้งความทรงจำไปนานแล้ว
วิธีสื่อสารสูญหายตกหล่น จุดหมายปลายทางเหลือแค่วันที่จะหยุดหายใจน่าเศร้าที่ความทรงจำท้ายๆถึงสิ่งที่แม่สื่อสารกับฉันคือมะม่วงและเป็นมะม่วงที่จริงๆหมายถึงฝรั่งคนเราต้องทิ้งไม่งั้นข้าวของขยะทรงจำจะเบียดบังตัวตนเราไปเรื่อยๆจนเลือนจาง
ร่างกายและความจำอัดแน่นไปด้วยอดีตที่ผ่านเลยไม่หวนคืนตัวตนในปัจจุบันเพียงอาศัยในโลกแค่วันต่อวันไร้จุดหมาย ไม่มีฝัน ไม่มีอะไรให้รอแค่มีหน้าที่ต้องอยู่ต่อตามคำสาปของชีวิตที่พร้อมจะโยนอะไรเข้ามาให้เรารับมืออีกและอีกฉันนั่งมองกล่องของและถุงผ้าที่ซุกอยู่ใต้เตียงไม่มีอะไรอยู่ในถุงดำชีวิตคนที่เคยผ่านการซุกไว้แบบนั้นเข้าใจดีว่า
มันเจ็บปวดและความทรงจำล้ำค่าที่แม้จะไม่เหลืออยู่ในหัวใจของอีกฝ่ายแล้ว ก็ไม่สมควรได้รับการปฏิบัติเช่นนั้นฉันจำข้าวของในนั้นได้โดยไม่ต้องเห็นมันจริงๆด้วยซ้ำโคมไฟทรงกลมดวงเล็ก ที่ฉันซื้อมาตั้งบนหัวเตียงฝั่งฉัน เพื่อให้ฉันได้อ่านหนังสือเงียบๆโดยแสงไฟจะไม่ไปรบกวนตาเธอ
โคมไฟน้อยๆที่เมื่อความง่วงมาเยือน ฉันเพียงเอื้อมมือกดปิดสวิตช์ ให้ความมืดห่มคลุม นำเราเข้าสู่นิทราราตรีไปพร้อมๆกันทุกวันนี้ไม่มีโคมไฟ ไม่มีเตียงฝั่งของใครมีแต่ความจริงเจิดจ้าว่าเขาไม่ต้องการฉันแล้วและเป็นฉันเองที่ต้องเก็บโคมไฟนั้นกลับมาซ่อนซุกอยู่ใต้เตียงอับแสงไปตลอดกาลเวลาไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้น
ถ้าสิ่งสุดท้ายที่แม่สื่อสารกับฉันคือฝรั่งที่เรียกว่ามะม่วงสิ่งสุดท้ายที่พ่อสื่อสารกับฉันก็โหดร้ายกว่านั้นวันเวลาของคนป่วยไม่ได้เป็นเส้นตรงไปข้างหน้า แต่หมุนเป็นวงกลมเบี้ยวๆ ย้อนไปใกล้บ้างไกลบ้าง บางวันพ่อก็จำฉันไม่ได้ พ่อแน่ใจว่ามีลูกชื่อเดียวกับฉัน แต่เด็กคนนั้นยังไม่โตเท่านี้และในบางวันที่พ่อยอมรับว่าฉันโตแล้ว
สิ่งทรงจำของพ่อก็คือชื่อของชายที่ฉันเคยพาเข้ามาสวัสดี มากินข้าวที่บ้านผู้ชายที่เคยยืนจับมือกันริมทะเล บันทึกภาพเราแตกพร่าด้วยกล้องโทรศัพท์รุ่นแรกพ่อจะถามแบบหยั่งๆเหมือนไม่แน่ใจก่อน ว่าพี่เค้าอยู่ไหน ก่อนจะออกเสียงชื่อชัดเจนในประโยคต่อมาที่จะถามสารทุกข์สุขดิบเขาเป็นยังไงบ้าง เขามาเจอพ่อหรือเปล่า เขาเห็นพ่อแล้วรู้สึกอึดอัดหรือเปล่า พ่อขอโทษนะพ่อคะ,
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณพ่อป่วยหรือถึงรู้ เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร ทรายไม่ใช่ใครคนนั้นของเขาแล้ว เมื่อบอกว่าไม่ใช่ก็จากกันไปแค่นั้นใครจะเป็นตายร้ายดียังไงเขาก็ไม่ได้เกี่ยวข้อง เขาผ่านแล้ว เขารอดแล้วเหลือแต่ลูกสาวของพ่อที่ต้องต่อสู้กับความทรงจำทั้งทรงจำเกี่ยวกับเขา
ทั้งทรงจำของพ่อที่ไม่มีลูกสาวปัจจุบันอยู่ในนั้นมีแต่คนที่ฉันเคยเป็นในอดีตและทั้งที่ถูกทอดทิ้งจากความทรงจำอยู่เสมอฉันกลับต้องมาเป็นคนจัดการกับอะไรๆที่เป็นเศษซากเหลือมาจากชีวิตผู้อื่นรู้ดีว่าไม่เข้มแข็งพอจะจัดการกับมันเองได้ ฉันก็จ้างคนมาจัดการ เขาหยุดยืนมองข้าวของแล้วถามกลับ”
คุณให้เอาไปหมดเลยเหรอครับ” -ใช่- อะไรที่อยู่นอกเขตที่ฉันขีดไว้ เอาไปได้เลย ถ้ามันยังซ่อนอยู่แบบนั้น ก็หมายความว่าฉันไม่เคยต้องการมัน เพราะมันไม่ได้ถูกนำกลับมาใช้ และถ้าไม่เคยนำมาใช้ ก็ไม่มีอะไรสำคัญ ห้องสะอาดโล่งอย่างที่ฉันตั้งใจ ทิ้งไป จบกัน ฉันจะได้ใช้ชีวิตต่อ แต่อดีตย่อมตามหาเราจนเจอเสมอ
เพื่อนฉันไปพบกองข้าวของที่มีรูปต่างๆจากครอบครัวฉันกองขายปะปนอยู่กับหนังสือและเอกสารเก่าๆในตลาดมือสอง ส่งมาถามว่าฉันยังต้องการไหม คำตอบแรกในใจคือ-ไม่- ฉันไม่ต้องการ แต่น่าจะเพราะมารยาท หรือสิ่งที่เรียกไม่ถูกว่าคืออะไร แต่มันคงดูแย่ถ้าฉันไม่สนใจอดีต ทิ้งขว้างมันไปขนาดนั้นและจนมันพยายามหาทางกลับมาเจอฉัน ก็ยังจะโดนปฏิเสธ ส่งมาก็แล้วกัน เดี๋ยวจัดการค่าส่งให้ แล้วมันก็กลับมา เหมือนไม่เคยจากไปไหนเลย
ซึ่งจะว่าไปแล้วเราก็ไม่เคยทิ้งอะไรได้จริงๆ รูปอาจหายไป ฉีกขาด ถูกเผาทำลาย แต่มันยังคงตั้งแสดงอยู่เสมอ ในโถงแห่งความทรงจำของเรา ห้องแสดงภาพที่ถูกละเลยจากชีวิตอื่นรกไปด้วยความรักที่ไม่ได้รับการตอบสนอง ภาพเดี่ยวๆของผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้งจากความทรงจำของทุกคน ทั้งพ่อ แม่ และผู้ชายที่เธอเคยรัก#ฮาวทูทิ้ง
ขอบคุณข้อมูล:Inthira Charoenpura
เรียบเรียงโดย:iamfatcat
